The Bureau: X-COM Declassified Review

 

The Bureau: X-COM Declassified Review

Όσοι από εσάς μας διαβάζετε από την αρχή θα ξέρετε , και όσοι από εσάς δεν το ξέρετε το μαθαίνετε τώρα, ότι απλά ΛΑΤΡΕΥΩ το X-com : Enemy Unknown. Στο review που έγραψα περίπου 1 χρόνο πριν το αποκάλεσα ως ένα από πιο διασκεδαστικά Strategy παιχνίδια που είχα παίξει εδώ και πολύ καιρό, κάτι που ισχύει ακόμη και σήμερα. Εκείνο το παιχνίδι όμως δεν ήταν προγραμματισμένο να είναι το πρώτο της επανεκκίνησης της θρυλικής σειράς X-Com. Την τιμή αυτή θα τη λάμβανε ένα First Person Shooter , με το ίδιο όνομα , κάτι που προκάλεσε σοβαρές αντιδράσεις από τους οπαδούς της σειράς (για την ακρίβεια κοντέψαμε να αρχίσουμε τον 3ο παγκόσμιο) Και για να αποφύγουν τις ορδές από δυσαρεστημένους φανς οι developers αποφάσισαν να καθυστερήσουν την έκδοση του shooter τους και να μας κάνουν τη χάρη, να μας δώσουν το strategy game που θέλαμε. Μετά από χρόνια καθυστερήσεων  και ,πλέον, με τη μορφή ενός Third Person Shooter το εν λόγω παιχνίδι βγήκε στην κυκλοφορία με τον τίτλο The Bureau: Xcom Declassified. Θα μπορούσε λοιπών αυτό το παιχνίδι να βουλώσει όλους τους οπαδούς της σειράς και να μας αποδείξει ότι οι εταιρείες ξέρουν τι κάνουν; Θα μπορούσε να μας αναγκάσει να πέσουμε στα γόνατα και να ζητήσουμε συγγνώμη που αντιδράσαμε; … Με μία λέξη όχι…

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως: Η ιστορία του παιχνιδιού εκτυλίσσεται το έτος 1962 , κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Ο πρόεδρος Κένεντι έχει εγκρίνει την ίδρυση του Bureau of Operations and Command ή αλλιώς X-COM το οποίο ως σκοπό έχει την διοίκηση του Αμερικανικού στρατού σε μια περίπτωση σοβιετικής εισβολής. Αυτοί που εισέβαλαν όμως δεν ήταν τελικά οι σοβιετικοί αλλά … εξωγήινοι και αναγκάζει το X-COM να αναλάβει δράση, πριν ακόμη ολοκληρωθεί πλήρως, για τη σωτηρία της ανθρωπότητας . Ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο του William Carter, ενός ειδικού πράκτορα της CIA ο οποίος άθελά (;) του βρίσκεται στη μέση της αρχικής μάχης, στρατολογείται και γίνεται ένας από τους κύριους πράκτορες. Ένα από τα λίγα καλά τα οποία μπορώ να πω για το παιχνίδι είναι ότι , παρότι επιστημονικής φαντασίας, πετυχαίνει να κάνει τον παίχτη να νομίζει ότι βρίσκεται όντως στη δεκαετία του 60. Από τα ρούχα, τα κουρέματα, τα αυτοκίνητα μέχρι τους τεράστιους υπολογιστές που γεμίζουν ένα ολόκληρο δωμάτιο. όλα θυμίζουν 60 (Αν είχε και λίγη περισσότερη 60s μουσική όλα θα ήταν υπέροχα) . Κάπου εκεί όμως  σταματάνε και τα καλά τα οποία έχω να πώ. Η ιστορία του παιχνιδιού φαίνεται απλά μισοτελειωμένη. Παρότι αρχίζει αρκετά καλά ιδιαίτερα προς το τέλος μου έδωσε την αίσθηση πως , είτε έμειναν από ιδέες, είτε από όρεξη ή απλά προσπαθούσαν να την τελειώσουν όσο το δυνατών γρηγορότερα , καθώς πολλά που συμβαίνουν ή δεν βγάζουν κανένα νόημα, ή δεν εξηγούνται καν. Στους χαρακτήρες του παιχνιδιού δεν δίνεται καθόλου χρόνος ανάπτυξης με απότέλεσμα να μην έχουν κανένα ενδιαφέρων και να μην μπορεί ό παίκτης να συνδεθεί μαζί τους. Όσο για τον Carter; σκεφτείτε τον ως ένα μείγμα Batman και Martin Riggs (Φονικό όπλο), ενώ ήταν στον πόλεμο έχασε την οικογένεια του, δεν πρόλαβε καν να τους χαιρετήσει και από τότε τον πήρε η κάτω βόλτα και ψάχνει να βρει ένα λόγο να παραμείνει ζωντανός. Γενικώς κλισέ και αδιάφορος…

Το αίσθημα της μισοτελειωμένης δουλειάς συνεχίζει και στα τεχνικά χαρακτηριστικά του παιχνιδιού. Τα γραφικά σε ορισμένες περιπτώσεις δείχνουν πολύ καλά , αλλού πάλι εντελώς ψεύτικα και πλαστικά. Και παρότι γραφικά το παιχνίδι δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο ,στο PC , υπάρχουν κάποιες επιλογές στο μενού των γραφικών , οι οποίες θα ρίξουν τα fps σας στον υπόνομο , κάτι το οποίο το περίμενα από ένα παιχνίδι όπως το Crysis , το οποίο είναι απλά φτιαγμένο για να καταστρέψει τον υπολογιστή, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν δικαιολογείται . Το voiceacting απλά μέτριο (αν και η φωνή του Carter μου θύμισε Christian Bale και μου έσπασε τα νευρα). Όσο για τη μουσική; Ίσα που θυμάμαι την ύπαρξη της.

Αλλά ως γνωστών και το X-com : Enemy Unknown δεν στηριζόταν στην χολιγουντιανή του ιστορία και στα απίστευτα του γραφικά, αλλά στο πολύ καλό και ελκυστικό του gameplay άρα υπάρχει ακόμη μια ελπίδα να μας διαψεύσει το The Bureau σωστά; … όχι ...  Το gameplay χωρίζεται σε 2 κομμάτια. Το ένα είναι η βάση στην οποία περιφέρεται ο παίκτης ανάμεσα σε αποστολές Εδώ  μπορεί κανείς να έχει κάποιους από τους πιο βαρετούς διαλόγους στην ιστορία του gaming με διάφορους χαρακτήρες , για τους οποίους δεν ενδιαφέρεται και φυσικά δεν έχουν καμία επίπτωση στην ιστορία καθώς και να κάνει και μερικές μικροαγγαρείες οι οποίες επίσης δεν έχουν κανένα αντίκτυπο στη γενική ιστορία του παιχνιδιού . Ακόμη εδώ επιλέγει σε ποια αποστολή θα πάει και έχει πρόσβαση στον εξοπλισμό και στο πενιχρό customization  του βασικού χαρακτήρα και των random και χωρίς προσωπικότητα συντρόφων του. Αξίζει να αναφερθεί πως οι σύναγωνιστές μας χωρίζονται σε 4 κλάσεις, η καθεμία με ξεχωριστό εξοπλισμό και ξεχωριστές ειδικές ικανότητες.  Το κύριο θέμα όμως αποτελούν οι διάφορες αποστολές που αναλαμβάνει ο παίκτης για λογαριασμό του X-COM.  Το σύστημα του παιχνιδιού αποτελεί αντιγραφή του αντίστοιχου συστήματος του Mass Effect, δηλαδή TPS με τρείς χαρακτήρες, τον βασικό και 2 companions,  και κάποια στρατηγικά στοιχεία, δίνοντας όμως μεγαλύτερη έμφαση στην στρατηγική και στον χειρισμό των 2 συνεργατών. Πιο περιγραφικά : Πατώντας το SPACE το παιχνίδι μπαίνει σε slow  mode και ανοίγει το στρατηγικό μενού στο οποίο ο παίκτης δίνει εντολές σε κάθε έναν από τους 2 συντρόφους του καθώς και χρησιμοποιεί τις δικές του ειδικές ικανότητες. Ξαναπατώντας το SPACE ο χρόνος γυρνάει σε κανονική ταχύτητα και η το παιχνίδι ξαναγίνεται κλασσικό TPS. Ένα κόνσεπτ το οποίο ακούγεται ενδιαφέρων σωστά; Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα που σχεδόν καταστρέφει την όποια ευχαρίστηση αυτού του συστήματος : το AI. Το πόσες φορές έδωσα οδηγία να μείνουν σε συγκεκριμένη θέση και να ρίχνουν για να πάω εγώ να φλανκάρω εχθρό και μετά από 5 δευτερόλεπτα είδα τους ηλίθιους που το παίζουν ειδικοί πράκτορες να τρέχουν μέσα στο πεδίο βολής των εχθρών σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να φτάσουν στη θέση μου (και φυσικά να γίνονται κιμάς), χωρίς να έχω δώσει καμία τέτοια εντολή και πόσες απόστολές έχω χάσει από κάτι τέτοιες γελοίες πράξεις δεν λέγεται. Όταν πρέπει να κουνηθούν γιατί τους βιάζει ένας εχθρός κάθονται στη θέση τους και γκρινιάζουν, όταν δεν πρέπει να κουνηθούν chargάρουν αδιακρίτως… απλά όχι. Ακόμη ένα αρνητικό στοιχείο είναι το πόσο τραγικά επαναλαμβανόμενο είναι το παιχνίδι. Ιδού ΌΛΕΣ οι αποστολές στις οποίες θα λάβετε μέρος: Διάλογος- Διαδρομος - Μάχη - Διάδρομος - Μεγαλύτερη μάχη - Διάδρομος - Τελική μάχη - Τέλος απόστολής , ένα μικρό διαλλειμα στη βάση και πάμε για μια επανάληψη.

Για ακόμη μια φορά βρίσκομαι στεναχωρημένος στο φινάλε αυτού του review, γιατι το παιχνίδι έχει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες και πολύ όμορφη ατμόσφαιρα! Αλλά δυστυχώς τίποτε άλλο δεν είναι ολοκληρωμένο! Αξίζει να το αγοράσετε; ίσως όταν γίνει πολύ πιο φτηνό, αυτή τη στιγμή για κανένα λόγο. Μετά βίας 3 / 10