Dark Souls II: Scholar of the First Sin

Nα κάνω μια εισαγωγή σε όσους δεν την έχουν την παραμικρή ιδέα τι εστί Dark Souls. Τα παιχνίδια αυτά είναι φτιαγμένα από την FromSoftware και μπορείς να πεις πως είναι τα ανεπίσημα sequels του Demon Souls που κυκλοφόρησε το 2009 στο PS3 (δυστυχώς μόνο εκεί...). Τo gameplay των παιχνιδιών χαρακτηρίζεται από κράμα action-rpg με dungeon crawlers. Aν και για μένα θα έπρεπε να έχουν τελείως δική τους κατηγορία καθώς είναι μοναδικός ο τρόπος εξιστόρησης της ιστορίας και γενικότερα το gameplay στα παιχνίδια αυτά.

Η πρώτη μου επαφή με τα παιχνίδια αυτής της σειράς ήταν πέρυσι τον χειμώνα όταν έπαιξα το Dark Souls στο xbox 360, το οποίο είχε δώσει δωρεάν η microsoft στους συνδρομητές της κάποια στιγμή με την υπηρεσία Games with Gold. Είχα ακούσει τα καλύτερα γι'αυτό το παιχνίδι αλλά ειλικρινά δεν είχα ιδέα γι'αυτό που θα ακολουθούσε. Πραγματικά ότι πιο πιο δύσκολο και ανελέητο έχω δει σε παιχνίδι του είδους. Στο παραμικρό λάθος YOU DIED. Και όμως. Τα παιχνίδια αυτά με έναν ανεξήγητο τρόπο σε μαγεύουν και δεν σταματάς να παίζεις αν δεν σκοτώσεις επιτέλους το αναθεματισμένο το boss ή αν δεν περάσεις τη περιοχή την οποία κόλλησες. Ένα πραγματικό χαστούκι στο κατεστημένο των casul games της εποχής μας.

Το Scholar of The First Sin είναι η απόλυτη έκδοση του Dark Souls 2, την οποία προσωπικά την περίμενα πως και πως πριν αγοράσω το παιχνίδι, καθώς περιέχει τα 3 DLC (Crown of the Sunken King , Crown of the Old Iron King και Crown of the Ivory King). Εχοντας πάνω από 200 ώρες στο πρώτο παιχνίδι με πολλαπλά playthroughs oι προσδοκίες ήταν μεγάλες.

Όπως και στο πρώτο παιχνίδι, δεν είναι εύκολο να κατανοήσεις την ιστορία του παιχνιδιού αν δεν πιάσεις έναν έναν τους npcs να τους μιλήσεις και αν δεν διαβάσεις  την περιγραφή των όπλων και των πανοπλιών. Βασικά φτιάχνεις έναν χαρακτήρα άντρα ή γυναίκα και επιλέγεις από τα αρχικά classes τι θα τον κάνεις (Warrior, Knight, Swordsman, Bandit, Cleric, Sorcerer, Explorer, Deprived). Η μεγάλη διαφορά σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι είναι πως δεν υπάρχει starting class Pyromancer. Δεν λείπει ωστόσο από το παιχνίδι. Μπορείς στην πορεία να τον κάνεις. Επίσης τα Dark Magic Spells δεν είναι πια απλά sorceries. Είναι ξεχωριστό είδος μαγείας πλέον.

Αλλές ουσιαστικές αλλαγές στο παιχνίδι έχουν να κάνουν με τα 4 slots για δακτυλίδια από δύο που ήταν στο πρώτο παιχνίδι, τα περισσότερα slots για όπλα σε κάθε χέρι, καθώς και τα healing items που πλέον δεν κάνεις heal απλά με estus flasks.

Πλέον κάνεις level up στο κεντρικό bonfire της Μajula και μπορείς εξ αρχής να μεταφερθείς από το ένα bonfire στο άλλο, αρκεί φυσικά να το έχεις βρει. Και ο αριθμός αυτών επίσης έχει αυξηθεί με πολλές περιοχές έχουν από 3 έως 5 bonfires. Τέρμα πλέον (σχεδόν) στους μαραθώνιους γιατί πεθάνατε και πρέπει να ξαναπεράσετε όλους τους εχθρούς για να πάτε στο boss όπως στο πρώτο παιχνίδι.

Πολύ καλά όλα αυτά θα μου πει κανείς αλλά κάτι μου βρωμάει εδώ. Σαν πολύ καλόπιασμα έπεσε. Και πράγματι. Το Scholar of the First Sin είναι πιο δύσκολο από το προκάτοχο του. Οι εχθροί θα σας την πέσουν μαζί πολλές φορές και θα σας πάρουν στο κυνήγι. Τα bosses πολλές φορές θα σας σκοτώσουν με ένα χτύπημα. Τα Dark Phantoms επίσης έχουν τρομακτικό AI. Εκεί που τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο είναι στα DLC. Προσωπικά τα bosses σε αυτά είναι ότι πιο δύσκολο έχω αντιμετωπίσει στα δυο παιχνίδια. Στις εκδόσεις για ps4, xbox one, νόμιζω και για PC έχουν γίνει μεγάλες αλλαγές στο gameplay σε σχέση με το Dark Souls 2 που κάποιοι είχαν την τύχη να παίξουν καθώς πολλά αντικείμενα και εχθροί έχουν αλλάξει θέση και προστέθηκαν εχθροί που δεν υπήρχαν ή αυξήθηξε ο αριθμός των εχθρών σε κάποια σημεία. Η κυριότερη αλλαγή είναι το νέο final boss, το οποίο πρέπει να κάνεις κάποιες συγκεκριμένες ενέργειες για να εμφανιστεί και να δεις το νέο φινάλε. Προσωπικά δεν το γνώριζα, παίζοντας χωρίς οδηγούς στο πρώτο playthrough και αναγκάστηκα (λέμε τώρα) να παίξω ξανά το παιχνίδι στο NG+. Πραγματικά άξιζε το κόπο γιατί προστέθηκαν red phantoms σε πολλές περιοχές και κυρίως μέσα στα bosses. Η διαφορά της τεχνητής νοημοσύνης σε κάποια στο NG+ μάλιστα μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση.

Τα γραφικά και το animation επίσης βελτιώθηκαν πάρα πολύ σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι. Πολλές φορές έπιανα τον εαυτό μου να χαζεύει το τοπίο. Η μουσική, τα ηχητικά εφέ και τα voiceovers επίσης άψογα αν και ντάξει τη μουσική που είχε το πρώτο παιχνίδι σε κάποια boss fights δεν την είδαμε σε αυτό αλλά μικρό το κακό.

Πολύ θετική εντύπωση μου έκαναν τα πολλά και ενδιαφέροντα PVE/PVP convenants που προστέθηκαν σε σχέση με το πρώτο. Κάποιο μάλιστα ήταν κρυφό και είχε κρυφό boss, το οποίο ήταν ο προσωπικός μου εφιάλτης μέχρι να το σκοτώσω.

Γενικότερα έγινε μεγάλη βελτίωση στο PVP, αν και τα lag hits/stabs και πάλι έκαναν την εμφάνιση τους. Πολύ προσεγμένη δουλειά έγινε και στα όπλα, καθώς υπάρχουν πολλά περισσότερα και καλά σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι για όλα τα γούστα. Το ίδιο ισχύει και με τα sorceries, hexes, mericles, pyromancies. Πολλά περισσότερα να επιλέξεις και πολλές περισσότερες οι χρήσεις τους. Ευχαριστιέσαι να ρίχνεις ξόρκια ρε αδερφέ. Το κορυφαίο πράγμα που προστέθηκε είναι ωστόσο το Power Stance στη χρήση dualhanding των όπλων καθώς μπορείς να τα χρησιμοποιείς πλέον ταυτόχρονα κάνοντας φοβερές κινήσεις. Πραγματικά πλέον αξίζει πολύ να παίζεις χωρίς ασπίδα. Ειδικά στο pvp. Πολύ θετικό που επιτέλους μπορείς να μιλάς στο chat με άλλους φίλους στο παιχνίδι.

Αυτό που πιστεύω δεν πρέπει να προστεθεί στο τρίτο παιχνίδι είναι το Soul Memory, το οποίο είναι ένας αριθμός που υπολογίζει τα souls που μαζεύεις από τους εχθρούς. Αυτό μαζί με το level του χαρακτήρα καθόριζαν αν μπορείς να καλέσεις κάποιον να σε βοηθήσει σε μάχη. Αντίθετα στο pvp δεν είδα να υπολογίζονται αυτά τα δύο. Καλή ιδέα μεν, αλλά λανθασμένα χρησιμοποιήθηκε καθώς κάποιος που πεθαίνει συνέχεια και χάνει τα souls του χωρίς να κάνει level up με αυτά θα έχει πολύ μεγάλο Soul Memory και χαμηλό lv με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βρει κανέναν συμπαίχτη. Ειδικά στα dlcs που κάποια boss fights δεν βγαίνουν solo με τίποτα αυτό θα είναι πρόβλημα για τον παίχτη. Με λίγα λόγια αρνητικό για τους νεοφερμένους στο κόσμο του Dark Souls.

Αλλό αρνητικό ήταν η γεωγραφία των περιοχών, καθώς δεν υπήρχε λογική στη σύνδεση τους. Στο πρώτο παιχνίδι αυτό ήταν πολύ πιο προσεγμένο. Είναι κρίμα που δεν υπήρχαν Black & Silver Knights επίσης. Καλοί οι Heide Knights δεν λέω, αλλά λίγοι και ούτε κατά διάνοια τόσο τρομακτικοί.

            Εν κατακλείδι είναι το Dark Souls 2 Scholar of the First Sin καλύτερο από το πρώτο παιχνίδι; Σε γενικές γραμμές ναι, καθώς είναι πολύ μεγαλύτερο σε διάρκεια, δυσκολότερο (ειδικά στα dlcs), έχει καλύτερο pvp και μπορώ να πω μεγαλύτερο replay value στο pve με τη δυνατότητα να μπορείς ανά πάσα στιγμή να φτιάχνεις τα stats σου από την αρχή με την χρήση των souls vessels, δίνοντας νέο ενδιαφέρον στο παιχνίδι. Το PVP επίσης είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος για να παίζεις το παιχνίδι αυτό για χρόνια. Ακόμα και όσοι έχουν στην κατοχή τους την απλή έκδοση του 2, καλύτερα να την πουλήσουν και να πάρουν αυτό. Είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία με τόσες αλλαγές που έγιναν. Ισως το καλύτερο παιχνίδι που έπαιξα ποτέ προσωπικά.

Hack 'n' Slash

Σήμερα θα μιλήσουμε για το Hack ‘n’ Slash. Όχι βρε για τον τύπο παιχνιδιού Hack and Slash , αλλά για ΤΟ Hack ‘n’ Slash. Όχι διάολε, δεν εννοώ το καλύτερο Hack and slash αλλά….. Μισό….

Ντάξει;

Πριν προχωρήσουμε, οφείλω να σας προειδοποιήσω για κάτι που δεν μπήκαν στον κόπο να κάνουν ούτε οι ίδιοι οι δημιουργοί. Το παιχνίδι απευθύνεται σε άτομα που έχουν βασικές γνώσεις προγραμματισμού. Αν και εμφανισιακά παραπέμπει στα παλιά zelda, στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα puzzle game, όπου αντί για σπαθί κρατάτε ένα usb stick, το οποίο σας βοηθά να χακάρετε κάποια αντικείμενα στο χώρο, κάνοντάς τα να λειτουργούν περισσότερο στα γούστα σας. Στην αρχή τα πράματα δεν είναι και τόσο δύσκολα , μιας και υπάρχουν λίγα χαρακτηριστικά σε κάθε αντικείμενο που μπορεί κάποιος να πειράξει και είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς τη λειτουργία τους. Η κατάσταση όμως δυσκολεύει από το τέταρτο κεφάλαιο και έπειτα, όπου ο χαρακτήρας αποκτά ένα artifact το οποίο του επιτρέπει να εμβαθύνει ακόμα περισσότερο το hacking, αποκαλύπτοντας τον κώδικα του αντικειμένου και αφήνοντάς τον να τον πειράξει ελεύθερα. Όπως λοιπόν γίνεται εμφανές, σε αυτό το σημείο κάποιος που δεν γνωρίζει προγραμματισμό θα πελαγώσει , ενώ αντιθέτως η μερίδα ανθρώπων στην οποία απευθύνεται το παιχνίδι, θα συνεχίσει να διασκεδάζει αφάνταστα λύνοντάς τους εν λόγο πρωτότυπους γρίφους, ορισμένοι εκ των οποίων ανεβάζουν το επίπεδο δυσκολίας κάνοντας τους παίχτες να στύψουν αρκετή ώρα το μυαλό τους , μέχρι να τους λύσουν.

Το δεύτερο, αλλά εξίσου δυνατό κομμάτι του παιχνιδιού είναι το χιούμορ του, το οποίο βρίσκεται στα ψηλά επίπεδα στα οποία μας έχει συνηθίσει η Double Fine (Brütal Legend , Psychonauts ). Οι κουλαμάρες που συμβαίνουν στο παιχνίδι και οι διάλογοι μεταξύ της πρωταγωνίστριας ( ναι κορίτσι είναι) και του sprite της, ξεπερνάνε κάθε προηγούμενο και υπόσχονται στιγμές άπειρου γέλιου.

Στα αρνητικά, το μόνο που έχω να προσάψω στο παιχνίδι είναι κάποια λίγα bugs με τα οποία ήρθα αντιμέτωπος, αλλά δεν είναι τόσο έντονα ώστε να προβληματίσουν τον παίκτη.

Τέλος, η τιμή των 13 ευρός δεν είναι τόσο άσχημη για αυτά που προσφέρει το παιχνίδι και για τις περίπου 10 ώρες που μου πήρε να το τερματίσω. Εξάλλου οι πιο τολμηροί προγραμματιστές μετά το τέλος του παιχνιδιού, μπορούν να πειράξουν αρκετά πράγματα και γιατί όχι να φτιάξουν και δικούς τους γρίφους, μιας και ο κώδικας του παιχνιδιού είναι ορατός και επεξεργάσιμος κατά το 90%.

Και το σημαντικότερο. Δεν υπάρχει πριγκίπισσα!!!

J.Lynx

Deponia

Το Deponia , και όχι ΤΑ Deponia, , είναι ένα σχετικά πρόσφατο indie Adventure (2012) , που όταν το αγόρασα νόμιζα ότι ανακάλυψα ένα θαμμένο θησαυρό , μέχρι να πάρω την Reginadiki απάντηση : Α καλά τώρα το πήρες είδηση; Υπάρχουν άλλα δύο. Μετά το βούλωμα λοιπόν , πήγα να παίξω το παιχνιδάκι μου....

Στο παιχνίδι ελέγχετε τον Ρούφους, ένα φαντασμένο παρτάλι και wanabee εφευρέτη όπου έτυχε να γεννηθεί σε έναν σκουπιδότοπο (στην κυριολεξία) που ακούει στο όνομα Ντεπόνια. Όνειρο της ζωής του είναι να πάει να ζήσει στο Ελίσιουμ, μία ουράνια ουτοπία αποκομμένη από την γενέτηρά του. Όνειρο αρκετά φιλόδοξο , μιας και κανείς από τους κατοίκους της Ντεπόνια δεν έχει καταφέρει να πατήσει το πόδι του εκεί, εκτός ίσως από τον πατέρα του… ή έστω έτσι θέλει ο Ρούφους να πιστεύει.

Ύστερα από αναρίθμητες αποτυχημένες προσπάθειες, η μεγαλύτερή του ευκαιρία έρχεται με την μορφή της Γκόλ. Μίας όμορφης και μυστηριώδης Ελισιανής, στην οποία λόγο πτώσης έχει χαλάσει το τσιπ (?) του εγκεφάλου της, ρίχνοντάς αυτήν σε έναν μακάριο ύπνο και τον πρωταγωνιστή στα τάρταρα του έρωτα. Περισσότερα όμως επί της οθόνης , μιας και δεν σκοπεύω να κερδίσω τώρα τη λαδιά του spoilera.

Ο χειρισμός του παιχνιδιού είναι ο κλασικός Point and Click, χωρίς όμως να λείπει η καινοτομία που διακατέχει τα νέα adventures , κατά την οποία με το πάτημα του space εμφανίζονται όλα τα hotspots επί της οθόνης. Αν και πολέμιος της παραπάνω προσθήκης, στο Ντεπόνια αποδείχτηκε πολύ χρήσιμη μιας και μέσα στην θάλασσα των σκουπιδιών καθίσταται εξαιρετικά δύσκολη η ανίχνευση μεμονωμένων αντικειμένων . Ένα αρνητικό του παιχνιδιού είναι οι λίγες τοποθεσίες που απαρτίζουν το παιχνίδι, στο σύνολό τους μόνο τρεις. Παρά τις λίγες τοποθεσίες και την εμφάνιση των hotspots, οι γρίφοι και τα Puzzles ήταν ενίοτε ζόρικα, κάνοντας το παιχνίδι να φτάσει στις 10 ώρες Gameplay. Διάρκεια διαόλου άσχημη για τα σύγχρονα δεδομένα.

To Voice acting ήταν εξαιρετικό, εν αντιθέσει με το lip synchronization που δεν αποδιδόταν πάντα σωστά, ενώ η μουσική αν και χαρακτηριστική, καταντούσε λίγο μονότονη. Βέβαια οφείλουμε να θυμόμαστε ότι πρόκειται για ένα indie game, ασχέτως του αν τα καταφέρνει πολύ καλά να μας κάνει να το ξεχνάμε, οπότε μπορούμε να είμαστε πιο επιεικείς σε μικρά προβλήματα.

Το χαρακτηριστικό όμως που κάνει το παιχνίδι να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα είναι το χιούμορ και οι ατάκες του. Στην περιπέτεια σας για το Ελίσιουμ, θα μπλεχτείτε σε σπαρταριστούς διαλόγους και ξεκαρδιστικές καταστάσεις που σε πολλές περιπτώσεις θα σας θυμίσουν τα παλιά monkey island , και είτε θα βρείτε τον εαυτό σας να γελάει , είτε να κοιτάει την οθόνη προσπαθώντας να καταλάβει τι στο καλό παίχτηκε.

Συνοψίζοντας, το Deponia μπορεί να μην είναι ΤΟ adventure, αλλά με τους όμορφους διαλόγους και το steampunk like κόσμο του θα διασκεδάσει αφάνταστα όποιον αποφασίσει να ασχοληθεί μαζί του, ενώ μετά το πέρας του παιχνιδιού η αγωνία θα τον κάνει να θέλει να πάρει άμεσα το επόμενο της τριλογίας για να δει τι θα γίνει με.…. Για μισό!!! Δεν νομίζατε ότι θα σας έλεγα έτσι; Είπαμε. Η συνέχεια επί της οθόνης.

J.Lynx

Still Life (Pc)

Το χιόνι έχει ήδη πέσει στο Σικάγο και όλοι περιμένουν με ανυπομονησία την ημέρα των Χριστουγέννων. Όμως μία σειρά αποτρόπαιων φόνων δεν αφήνουν την πράκτορα του FBI, Βικτώρια, να τα απολαύσει.

Πράγα στο τέλος της δεκαετίας του 20. Ο παππούς της Βικτώριας ερευνά μία σειρά παρόμοιων φόνων, χωρίς όμως να συλληφθεί ποτέ ο δράστης. Είναι δυνατόν να πρόκειται για αντιγραφή των τότε φόνων μιας και το προφίλ των δολοφόνων ταιριάζει απόλυτα; Αν η Βικτώρια θέλει να αποτρέψει μια ακόμη τραγωδία , πρέπει να το ανακαλύψει γρήγορα, μιας και οι νεκροί έχουν ήδη φτάσει τους πέντε.

                                        

Λίγο παλιό παιχνίδι (2005) από τους δημιουργούς των Syberia 1 και 2 , που θεωρώ ότι δεν πήρε την δημοσιότητα που του άρμοζε, μιας και πρόκειται για ένα κλασικό point and click adventure, με πολύ όμορφη πλοκή και αγωνία που σε καθηλώνουν από την αρχή μέχρι το τέλος. Από τα ελάχιστα παιχνίδια που έψαξα την λύση κάποιων γρίφων επειδή δεν κρατιόμουν να δω τι γίνεται πιο κάτω. Καλά . Έπαιξε και λίγο ρόλο το γεγονός ότι μερικοί από τους γρίφους του παιχνιδιού δεν είναι του τύπου μου. Συνήθως βαριέμαι τα puzzles του στυλ κούνα με συγκεκριμένο τρόπο τους μοχλούς για να ανοίξει η πόρτα. Ευτυχώς όμως στο συγκεκριμένο παιχνίδι οι γρίφοι είχαν λογική και με λίγη υπομονή έβγαιναν όλοι.

                                              50 shades of grey , before it was cool

Το μόνο ψεγάδι του παιχνιδιού ήταν ο τρόπος χρήσης του inventory. Δεν είχε το κλασικό drag and drop που έχουμε συνηθίσει στα adventures, αλλά έπρεπε ο χαρακτήρας να πάει κοντά στο μέρος που θα χρησιμοποιήσει το αντικείμενο, να φανεί ένα εικονίδιο στην οθόνη και κατόπιν να ανοίξει το inventory και να πατήσει use. Και μόνο το ότι χρειάστηκα τόσες σειρές για να το εξηγήσω, πιστεύω ότι τα λέει όλα. Για να μην αναφερθώ στο ότι έπρεπε να το ανακαλύψω μόνος μου, μιας και το steam δεν μπήκε στον κόπο να έχει manual για το παιχνίδι.

Παρόλα αυτά όμως , όσοι έχουν λησμονήσει τα παλιά point and click adventures και ειδικότερα αυτοί που απολαμβάνουν ένα καλό αστυνομικό μυθιστόρημα , καλό θα ήταν να του ρίξουν μια ματιά. Ειδικά όταν έρθουν οι καλοκαιρινές προσφορές του steam, μιας και κατά τη γνώμη μου , η τιμή των ευρώ για παιχνίδι δεκαετίας είναι λίγο τσιμπημένη .

                                          Μήπως έχετε κάποια σχέση με την Kate Walker

J.Lynx

Twitch Play Pokemon ( Final Part)

Η Bloody Sunday ήταν ένα τραγικό γεγονός από το οποίο δεν συνήλθαμε σχεδόν ποτέ, αλλά οι φωνές στο μυαλό του Red απαιτούσαν να πάμε στα νησιά Cinnabar, οπότε κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί. Το γυμναστήριο όμως ήταν κλειστό, οπότε έπρεπε να μπούμε στο Pokemon Mansion για να βρούμε το κλειδί. Τα Pokemon μέσα σε αυτό το κτίριο είναι σατανικά, δηλητηριώδη κι έτσι εμείς πεθαίνουμε κάθε τρεις και λίγο. Σαν να μην έφτανε αυτό όμως, με ένα glitch του παιχνιδιού, όπου  αν αντιμετώπιζες ένα character σε συγκεκριμένο σημείο παγιδευόσουν, καταλήξαμε κάπως έτσι:

Ναι. Καμία διέξοδος. Απολύτως. Οι αναμνήσεις του αγαπημένου DigRat μας κατέκλυζαν καθώς προσπαθούσαμε επί ώρες, νομίζω 16, να αντιμετωπίσουμε διάφορα Pokemon σε αυτή την 1x2 λωρίδα πατώματος με σκοπό να πεθάνουν όλα τα δικά μας και να διακτινιστούμε στο Pokemon Center. Όπως καταλαβαίνετε η λογική ενός ανθρώπου μετά από μια τέτοια δοκιμασία δεν είναι ποτέ η ίδια και το ίδιο συνέβη και στο hivemind. Αλλά τότε κάτι μαγικό έγινε.

 

ΝΑΙ! Ο θεός μας απέκτησε σάρκα και οστά, αφού μετά από προσπάθεια, καταφέραμε να δώσουμε το Fossil στον επιστήμονα που μας είπε ότι έχει ένα τρόπο να αναγεννά Pokemon από απολιθώματα. Κατευθυνόμαστε στην τελευταία μας μάχη με το PC. Κατά λάθος ανακτούμε τον False Prophet, αλλά τον ξαναβάζουμε στα σκοτεινά δωμάτια του PC μαζί με τον Drowzee, ο οποίος για αυτή του την απόφαση, γίνεται γνωστός ως ο The Keeper. Αυτό που φυλάει το Κακό. Ανακτούμε τον Helix και πλέον με αυτό το πάρτυ θα πορευτούμε μέχρι το τέλος. 

Η πλάκα είναι ότι με κάποιο μαγικό τρόπο τα πράγματα έχουν εξελιχθεί καλά. Αν εξαιρέσει κανείς την απουσία ενός fighting ή fire Pokemon, η ομάδα μας, την οποία λοιδορούσαμε διαρκώς, έχει εξελιχθεί σε αρκετά balanced για τα δεδομένα μας. Μετά από μια ολόκληρη μέρα, καταφέρνουμε και νικάμε το γυμναστήριο του Blaine (συγγνώμη που δεν αναφέρομαι στις μάχες, αλλά πραγματικά δεν έχουν τόσο ενδιαφέρον όσο το backstory κατά την γνώμη μου) και κατευθυνόμαστε βόρεια προς την Pallet, το σπίτι μας. Αλίμονο όμως το ταξίδι δεν έχει τελειώσει, γιατί στην Viridian μας περιμένει ο Giovanni... O άσπονδος εχθρός μας, ο οποίος γνωρίζοντας (;) την αδυναμία μας να διαχειριστούμε τους φράκτες, έχει τοποθετήσει έτσι την είσοδο του γυμναστηρίου του.

Ναι αυτό που σε έναν απλό νοήμων άνθρωπο παίρνει το πολύ πέντε δευτερόλεπτα, για εμάς ήταν όλη η 14 μέρα. Μετά την παράνοια με τον ληστή στο Mansion, αυτό είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία της λογικής του hivemind. Με δημοκρατία μετά από 1 μέρα τα καταφέρνουμε και μπαίνουμε μέσα στο γυμναστήριο, φυσικά όμως η αναρχία έρχεται αμέσως και επειδή νοιώθει αδικημένη βγαίνει αμέσως ξανά έξω. Για να μην τα πολυλογώ, μετά από πολλές μάχες μεταξύ αναρχίας και δημοκρατίας, φτάνουμε στον Giovanni, στο πιο intense battle μέχρι εκείνη την στιγμή. Ο Gio είναι δυνατός και η ήττα δεν υπάρχει σαν επιλογή.

Με μια μαγική performance του Bird Jesus έναντι στον Rhydon, ο Giovanni πέφτει. Όταν λέμε μαγική, το εννοούμε!!! Τα δυο τελευταία Pokemon για τον καθένα και ο Bird Jesus με μόλις 29ΗΡ. Αλλά τα καταφέραμε. Πλέον έχουμε όλα τα badges και ο δρόμος για την Elite Four είναι ανοιχτός. Το θέμα είναι ότι βλέποντας πόσο ζόρικα νικήσαμε τον Giovanni , καταλαβαίνουμε ότι ο δρόμος δεν θα είναι εύκολος, οπότε αποφασίζουμε να πάμε στο Pokemon Mansion, το μέρος με τα πιο leveled-up Pokemon, και να προπονηθούμε. Μια μέρα μετά τα αποτελέσματα είναι μικρά, αλλά έχουμε βαρεθεί οπότε λέμε, ας πάμε κι ότι γίνει; Ο δρόμος εξάλλου είναι ανοιχτός, σωστά; Ή μήπως όχι...;

Ναι, βλέπουμε όλοι αυτόν τον φράχτη σωστά; Δεν ήταν της φαντασίας μας έτσι; Όταν τον περάσαμε στην δεύτερη προσπάθεια, με αναρχία, απλά είχα χαζέψει. Περίμενα να καθίσουμε εκεί τουλάχιστον μισή μέρα και να περαστεί με δημοκρατία... Αλλά όχι. Τα είχαμε καταφέρει, και μετά από λίγη ακόμη προσπάθεια μπήκαμε στο Victory Road.

Στο Victory Road υπήρχαν φωνές που ζητούσαν τον Moltres, βέβαια δεν ξέρω πως θα τον πιάναμε, αλλά σαν συζήτηση υπήρχε. Το puzzle με τις πέτρες λύθηκε εξ ολοκλήρου με δημοκρατία και ευτυχώς όλοι μας το καταλάβαμε γρήγορα ότι δεν γινόταν αλλιώς. Τέλος 15ης μέρας και έχουμε το πρώτο encounter με το Elite Four... Περιττό να πω ότι πεθαίνουμε σε χρόνο dt... Βασικά με διαφορά ο δυσκολότερος αντίπαλος ήταν τα φαντάσματα της Agatha...

 
Ναι... Πεθάναμε τόσες φορές στην Agatha , που πλέον το hivemind αστειεύονταν ότι στο τέλος δεν θα χρειαστεί να την νικήσουμε, καθώς θα πεθάνει από γηρατειά... Οι πιο αδύναμοι απελπίζονταν. Έλεγαν ότι δεν κάνουμε καμία πρόοδο απλά πεθαίνουμε λίγο αργότερα κάθε φορά. Αλλά ο Red δεν το έβαζε κάτω. Το λίγο αργότερα σήμαινε και ακόμα ένα Pokemon νεκρό, λίγα Exp κερδισμένα. Με επιμονή και υπομονή νικάμε την Agatha και εύκολα σχεδόν φτάνουμε στους δράκους του Lance. Φυσικά ξαναπεθαίνουμε. Ξανά και ξανά. Μέχρι την αυγή της 16ης μέρας. Η μέρα που γεννήθηκαν οι ήρωες. Ή βασικά ο Ήρωας. Όχι δεν αναφέρομαι σε κάποια από τα tank μας, τον Bird Jesus ή τον Electric Jesus, αλλά στον ταπεινό ATV, το Venomoth. Με ένα καπρίτσιο της τύχης λοιπόν ο ATV βρίσκεται αντιμέτωπος με το τελευταίο Dragonite του Lance.... Level 36 ο ΑΤV, Level 62 το Dragonite. Χαμένη μάχη θα πείτε... ΌΧΙ!!! Γιατί στην καρδιά της μάχη εμφανίζεται ένα flaw του παιχνιδιού. To AI αναγνωρίζοντας το Green type Pokemon μας, αυξάνει την άμυνά του διαρκώς, εμείς απλά πετάμε λίγη δηλητηριώδη σκόνη και τα υπόλοιπα είναι ιστορία...

“Δεν είμαι ήρωας το ξέρω, ή θρύλος ή θεός. Δεν είμαι ο γενναιότερος, ή ο πιο δυνατός ή ο πιο σημαντικός, αλλά μου αρέσει που είμαι ένας από εσάς. Είστε φίλοι μου και έχουμε περάσει τόσα πολλά μαζί. Για αυτό θα τα δώσω όλα.”

Αυτός είναι ένας μονόλογος του ATV, από κάποιο fan-art comic... Ένας ήρωας γεννήθηκε εκείνη την μέρα... Και ήταν ο Dragonslayer ATV. Εύκολα από τις αγαπημένες μου στιγμές. Η συνέχεια προβλεπόμενη. Το καλόπαιδο Blue έχει φτάσει πριν από εμάς εδώ και πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε. Ειλικρινά μετά την μάχη με τον Lance αυτό μοιάζει παιχνιδάκι... Highlight η στιγμή που με τον Zapdos έξω, το τελευταίο μας Pokemon, o Bird Jesus, πέθανε από τον Alakazam, ο Blue πετάει το δικό του tank, τον Blastoise και με ένα Thunder τον βγάζει ΚΟ... Τα υπόλοιπα είναι ιστορία... Ο Oak σκάει από μια γωνία και μας συγχαίρει. Άνθρωποι στο chat κλαίνε (ή έτσι λένε τουλάχιστον) και μας παρουσιάζεται το Hall of Fame. Πέφτουν τα credits και τελικά ο Red μετά από μια τελευταία λευκή οθόνη καταλήγει στην Pallet Town. Μπροστά από το σπίτι του.

Οι φωνές σταμάτησαν...

Το aftermath του πρώτου Twitch Plays Pokemon ήταν μερικά καταπληκτικά fan-art, δυο θρησκείες, η συνεργασία μεταξύ χιλιάδων ανθρώπων, που τελικά κατέληξε στην νίκη και αμέτρητα σενάρια και ιστορίες. Ο Red τι ήταν τελικά; Ένα ρομπότ; Ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, τρελό ίσως, στο οποίο ο Oak έδωσε ένα Pokemon για να νοιώθει λιγότερο μόνο; Μια οντότητα που από ένα καπρίτσιο της τύχης κατέληξε να οδηγείται από χιλιάδες φωνές στο κεφάλι του; Γιατί όλες οι συζητήσεις μέσα στο παιχνίδι έμοιαζαν να κολλάνε τόσο πολύ στο τρόπο που παίζαμε; Χαρακτηριστικό παράδειγμα μετά το τέλος της μάχης με τον Giovanni που μας λέει “That was an intense battle...” λες και από πάντα έτσι έπρεπε να παιχτεί το παιχνίδι. Ο Blue ήταν όντως ο rival που θέλουμε; ή ήταν ακόμα ένας χαρακτήρας που νοιάζονταν για εμάς; Σύμφωνα με ένα fanart μετά το τέλος της μάχης, ο Blue μας λέει: “Συγχαρητήρια. Ποιος θα το περίμενε; Πως νιώθεις που είσαι πλέον ο Πρωταθλητής;” “Ήσυχα.”

Πλέον είναι όλα ήσυχα. Ο Red θα αποσυρθεί στο Mt. Silver και εκεί θα περιμένει γιατί κάπου μακριά στην περιοχή του Johto ένα παιδί ξυπνάει. Εδώ και 7 μέρες το twitch παίζει την Crystal Version του Pokemon. Πλέον οι ιστορίες και τα fanart έχουν γίνει βαθιά και διαφορετικά. Το mantra του 1ου Generation ήταν το εξής:

What's a Mob to a King? What's a King to a God? What's a God to a non-believer?

Στο 2ο τα πράγματα αλλάζουν...

No Gods. No Kings. Only 'Mon.

 

Twitch plays pokemon (part 2)

Είχαμε μείνει στη Celadon. Με τον False Prophet στην φαρέτρα μας και με την ομάδα μας αποδεκατισμένη και αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς την Saffron και το δεύτερο κακό μέρος της Team Rocket. Το Silph Co. Πρόβλημα. Μεγάλο. Περίεργο μέρος και το hivemind τα είχε χαμένα. Με μεγάλη προσπάθεια και με την βοήθεια της δημοκρατίας, η οποία ήρθε πολύ νωρίς κατα την γνώμη μου, πήραμε το κλειδί του ασανσέρ και βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τον Giovanni. Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι πολύ πιο πριν είχαμε καταφέρει να πιάσουμε ένα ακόμα Rattata. Ακριβώς o αδελφός του Jay Leno στον οποίο μάθαμε το Dig ήταν εδώ να μας βοηθήσει. Βέβαια το συγκεκριμένο Rattata ήταν λίγο πιο αναρχικό από τον Jay Leno καθώς αποφάσιζε ενώ είμαστε μπροστά από τον Giovanni και έτοιμοι να τον πολεμήσουμε να χρησιμοποιήσει το Dig και να πάνε χαμένες 32 περίπου ώρες περιπλάνησης στο κτίριο. Το ίδιο έγινε και στο Dark Cave.

Δεν πειράζει όμως, συμβουλευτήκαμε άλλη μια φορά το Helix Fossil και ξεκινήσαμε ξανά. Φτάσαμε πάλι μπροστά από τον Giovanni. Η παρακάτω εικόνα παρουσιάζει ακριβώς τι έγινε την δεύτερη φορά.

 

Ναι αφού ο Red κουτούλησε σε όλους τους τοίχους βγήκε από όπου μπήκε. Μπορεί να αργήσαμε, αλλά τον Giovanni τον αντιμετωπίσαμε και τον νικήσαμε και μας άφησε το Sliph Scope για να δούμε τα φαντάσματα στην Lavender και ενώ είμαστε έτοιμοι να πάρουμε το ποθητό αντικείμενο.... Digrat. Βεβαια στο Silph Co. έγιναν πολλά φανταστικά πράγματα, όπως η απόκτηση του AIIIIIIRRRR, του Lapras, ο οποίος από εδώ και πέρα έγινε ο Air Jordan , ο μεγάλος Προφήτης και η εύρεση της Master Ball.

Στην Saffron το hivemind αποφασίζει ότι χρειάζεται και ένα fighting type Pokemon, οπότε κατευθύνεται προς το Dojo, το οποίο καθαρίζει με παροιμιώδη ευκολία και αποφασίζει να διαλέξει τον Hitmonlee, τον οποίο ονομάζει C3KO, με το πραγματικό του όνομα να είναι CCC. Στη Σαμπρίνα και το γυμναστηριό της σπαταλήσαμε τουλάχιστον 1 μέρα, δεν είμαι σίγουρος ήταν η 9η μέρα στης οποίας το τέλος άρχισα να παρακολουθώ, αλλά το όλο θέμα τελείωσε με μια καταπληκτική εμφάνιση του tank μας Bird Jesus.

Η 10η μέρα μας βρήκε στο Safari Zone, προσπαθώντας απεγνωσμένα να πάρουμε το HM-Strength μέχρι που η δημοκρατία βγάζει τα κάστανα από την φωτιά. Ένα από τα πιο καταπληκτικά πράγματα που συμβαίνουν σε αυτό το παιχνίδι είναι ότι πάντα νικάμε τις πιθανότητες. Έτσι όταν βλέπουμε μπροστά μας ένα Nidorino και πετάμε την τελευταία μας Safari Ball, φυσικά και το πιάνουμε και με ένα φανταστικό χειρισμό της αναρχίας αμέσως του δίνουμε την Moon Stone και γίνεται Nidoking, ή ο AAAAAAAAAA ή όπως είναι γνωστός ο The Fonz, όνομα παρμένο ήρωα κλασσικής αμερικάνικης σειράς χαρακτηριστικός για το coolness του. Παρόμοια πιάνουμε και ένα πανέμορφο Venomoth το οποίο ονομάζεται ΑΤΤVVV ή αλλιώς All-Terrain-Venomoth. 

Σε μια άλλη εξαιρετική επίδειξη οργανωμένου χάους , το anarchy mode καθαρίζει το γυμναστήριο του Koga άνετα (το να μπει μέσα βέβαια αποδεικνύεται Ηράκλειος Άθλος, λόγω ενός Ledge ή αλλιώς φράχτη) και φυσικά μετά περνάει μια μέρα μέχρι να μάθουμε στον Air Jordan το Surf και να σταθούμε στην παραλία και να το χρησιμοποιήσουμε. Αλλά δαμάζουμε τα κύμματα.

Εκείνη την περίοδο το hype για το παιχνίδι φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη, με το stream να αναμεταδίδεται σε φοιτητικά μπαρ στην Αμερική και τα memes να παίρνουν φωτιά.

Βέβαια η μάχη με τον Blaine και τα πενηντάρια Pokemon του είναι δύσκολη εώς αδύνατη, καθώς πέρα από τον Bird Jesus η υπόλοιπη ομάδα είναι χάλι μαύρο, οπότε το hivemind αποφασίζει να κυνηγήσει το όνειρο. Το Θρυλικό Πουλί του Κεραυνού. Τον Zapdos. Μέσα στο Power Plant γίνονται απίστευτα σκηνικά με το πιο αξιομνημόνευτο να είναι το παρακάτω:

 

Τίποτα δεν αγγίζει το Pidgeot μας!!!

Πλεον είμαστε μπροστά από τον Zapdos και σε μια επίδειξη ψυχραιμίας πετάμε απευθείας την Master Ball και έχουμε πλέον ένα ακόμα πολύ καλό Pokemon στην ομάδα μας. Στην ομάδα μας είπα; Στο PC εννοούσα.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν την προσπάθεια του hivemind να αποσύρει τον Zapdos απο το PC έχουν μείνει στην μνήμη ως Bloody Sunday. Στην πρώτη προσπάθεια αποθηκεύουμε τον Air Jordan, Bird Jesus και βάζουμε τον Zapdos, γνωστό και σαν Electric Jesus στο παρτυ. Αλλά δεν σταματήσαμε εκεί, αποθηκεύουμε και το ATV και τον Drowzee στο PC και παίρνουμε δυο μικρά Nidoran και ένα Rhyhorn κληρονομιά από το Safari Zone. Μα καλά δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι, ψελλίζει το hivemind και παλεύουμε ξανά με το PC. Κάπως το Zapdos αποθηκεύεται σε άλλο Box μαζί με τον Dux (Farfetch 'D). Για να μην περιαυτολογώ και επειδή είναι πολύ δύσκολο και να το γράφω μετά από πολλές ώρες, 3 ή 4 αν θυμάμαι καλά ο απολογισμός των Pokemon που έγιναν released είναι ο εξής:

·        3 Venonats

·        3 Nidorans

·        1 Paras

·        1 Geodude

·        1 Exxeggcute

·        The New Hope, δηλαδή το αγαπημένο μας Oddish που είχε γίνει Gloom, o Cabbage.

·        O Dux το μοναδικό Pokemon που ήξερε Cut.

·        Και τέλος ο Digrat που πλέον λεγόταν BigDig καθώς είχε γίνει Raticate. 

 

Στο τσακ γλίτωσε ο Bird Jesus, καθώς ήταν ένα A πατημένο στο chat μακριά από το release... Για την ακρίβεια εκείνη την στιγμή έσκασαν δυο εντολές η μια ήταν ένα Β και ένα Α, αν ήταν ανάποδα το Pidgeot θα είχε απελευθερωθεί. Αλλα ευτυχώς Lord Helix saved us.

H ομάδα μας πλέον αποτελούταν από τον Bird Jesus (Pidgeot), Electric Jesus (Zapdos), The Keeper (Drowzee), Air (Lapras), The Fonz (Nidoking) and ATV (Venomoth). Mε βαριά καρδιά κατευθυνόμαστε λοιπόν προς τα νησιά Cinnabar.

ΤΕΛΟΣ 2ου ΜΕΡΟΥΣ.