Twitch Play Pokemon ( Final Part)

Η Bloody Sunday ήταν ένα τραγικό γεγονός από το οποίο δεν συνήλθαμε σχεδόν ποτέ, αλλά οι φωνές στο μυαλό του Red απαιτούσαν να πάμε στα νησιά Cinnabar, οπότε κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί. Το γυμναστήριο όμως ήταν κλειστό, οπότε έπρεπε να μπούμε στο Pokemon Mansion για να βρούμε το κλειδί. Τα Pokemon μέσα σε αυτό το κτίριο είναι σατανικά, δηλητηριώδη κι έτσι εμείς πεθαίνουμε κάθε τρεις και λίγο. Σαν να μην έφτανε αυτό όμως, με ένα glitch του παιχνιδιού, όπου  αν αντιμετώπιζες ένα character σε συγκεκριμένο σημείο παγιδευόσουν, καταλήξαμε κάπως έτσι:

Ναι. Καμία διέξοδος. Απολύτως. Οι αναμνήσεις του αγαπημένου DigRat μας κατέκλυζαν καθώς προσπαθούσαμε επί ώρες, νομίζω 16, να αντιμετωπίσουμε διάφορα Pokemon σε αυτή την 1x2 λωρίδα πατώματος με σκοπό να πεθάνουν όλα τα δικά μας και να διακτινιστούμε στο Pokemon Center. Όπως καταλαβαίνετε η λογική ενός ανθρώπου μετά από μια τέτοια δοκιμασία δεν είναι ποτέ η ίδια και το ίδιο συνέβη και στο hivemind. Αλλά τότε κάτι μαγικό έγινε.

 

ΝΑΙ! Ο θεός μας απέκτησε σάρκα και οστά, αφού μετά από προσπάθεια, καταφέραμε να δώσουμε το Fossil στον επιστήμονα που μας είπε ότι έχει ένα τρόπο να αναγεννά Pokemon από απολιθώματα. Κατευθυνόμαστε στην τελευταία μας μάχη με το PC. Κατά λάθος ανακτούμε τον False Prophet, αλλά τον ξαναβάζουμε στα σκοτεινά δωμάτια του PC μαζί με τον Drowzee, ο οποίος για αυτή του την απόφαση, γίνεται γνωστός ως ο The Keeper. Αυτό που φυλάει το Κακό. Ανακτούμε τον Helix και πλέον με αυτό το πάρτυ θα πορευτούμε μέχρι το τέλος. 

Η πλάκα είναι ότι με κάποιο μαγικό τρόπο τα πράγματα έχουν εξελιχθεί καλά. Αν εξαιρέσει κανείς την απουσία ενός fighting ή fire Pokemon, η ομάδα μας, την οποία λοιδορούσαμε διαρκώς, έχει εξελιχθεί σε αρκετά balanced για τα δεδομένα μας. Μετά από μια ολόκληρη μέρα, καταφέρνουμε και νικάμε το γυμναστήριο του Blaine (συγγνώμη που δεν αναφέρομαι στις μάχες, αλλά πραγματικά δεν έχουν τόσο ενδιαφέρον όσο το backstory κατά την γνώμη μου) και κατευθυνόμαστε βόρεια προς την Pallet, το σπίτι μας. Αλίμονο όμως το ταξίδι δεν έχει τελειώσει, γιατί στην Viridian μας περιμένει ο Giovanni... O άσπονδος εχθρός μας, ο οποίος γνωρίζοντας (;) την αδυναμία μας να διαχειριστούμε τους φράκτες, έχει τοποθετήσει έτσι την είσοδο του γυμναστηρίου του.

Ναι αυτό που σε έναν απλό νοήμων άνθρωπο παίρνει το πολύ πέντε δευτερόλεπτα, για εμάς ήταν όλη η 14 μέρα. Μετά την παράνοια με τον ληστή στο Mansion, αυτό είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία της λογικής του hivemind. Με δημοκρατία μετά από 1 μέρα τα καταφέρνουμε και μπαίνουμε μέσα στο γυμναστήριο, φυσικά όμως η αναρχία έρχεται αμέσως και επειδή νοιώθει αδικημένη βγαίνει αμέσως ξανά έξω. Για να μην τα πολυλογώ, μετά από πολλές μάχες μεταξύ αναρχίας και δημοκρατίας, φτάνουμε στον Giovanni, στο πιο intense battle μέχρι εκείνη την στιγμή. Ο Gio είναι δυνατός και η ήττα δεν υπάρχει σαν επιλογή.

Με μια μαγική performance του Bird Jesus έναντι στον Rhydon, ο Giovanni πέφτει. Όταν λέμε μαγική, το εννοούμε!!! Τα δυο τελευταία Pokemon για τον καθένα και ο Bird Jesus με μόλις 29ΗΡ. Αλλά τα καταφέραμε. Πλέον έχουμε όλα τα badges και ο δρόμος για την Elite Four είναι ανοιχτός. Το θέμα είναι ότι βλέποντας πόσο ζόρικα νικήσαμε τον Giovanni , καταλαβαίνουμε ότι ο δρόμος δεν θα είναι εύκολος, οπότε αποφασίζουμε να πάμε στο Pokemon Mansion, το μέρος με τα πιο leveled-up Pokemon, και να προπονηθούμε. Μια μέρα μετά τα αποτελέσματα είναι μικρά, αλλά έχουμε βαρεθεί οπότε λέμε, ας πάμε κι ότι γίνει; Ο δρόμος εξάλλου είναι ανοιχτός, σωστά; Ή μήπως όχι...;

Ναι, βλέπουμε όλοι αυτόν τον φράχτη σωστά; Δεν ήταν της φαντασίας μας έτσι; Όταν τον περάσαμε στην δεύτερη προσπάθεια, με αναρχία, απλά είχα χαζέψει. Περίμενα να καθίσουμε εκεί τουλάχιστον μισή μέρα και να περαστεί με δημοκρατία... Αλλά όχι. Τα είχαμε καταφέρει, και μετά από λίγη ακόμη προσπάθεια μπήκαμε στο Victory Road.

Στο Victory Road υπήρχαν φωνές που ζητούσαν τον Moltres, βέβαια δεν ξέρω πως θα τον πιάναμε, αλλά σαν συζήτηση υπήρχε. Το puzzle με τις πέτρες λύθηκε εξ ολοκλήρου με δημοκρατία και ευτυχώς όλοι μας το καταλάβαμε γρήγορα ότι δεν γινόταν αλλιώς. Τέλος 15ης μέρας και έχουμε το πρώτο encounter με το Elite Four... Περιττό να πω ότι πεθαίνουμε σε χρόνο dt... Βασικά με διαφορά ο δυσκολότερος αντίπαλος ήταν τα φαντάσματα της Agatha...

 
Ναι... Πεθάναμε τόσες φορές στην Agatha , που πλέον το hivemind αστειεύονταν ότι στο τέλος δεν θα χρειαστεί να την νικήσουμε, καθώς θα πεθάνει από γηρατειά... Οι πιο αδύναμοι απελπίζονταν. Έλεγαν ότι δεν κάνουμε καμία πρόοδο απλά πεθαίνουμε λίγο αργότερα κάθε φορά. Αλλά ο Red δεν το έβαζε κάτω. Το λίγο αργότερα σήμαινε και ακόμα ένα Pokemon νεκρό, λίγα Exp κερδισμένα. Με επιμονή και υπομονή νικάμε την Agatha και εύκολα σχεδόν φτάνουμε στους δράκους του Lance. Φυσικά ξαναπεθαίνουμε. Ξανά και ξανά. Μέχρι την αυγή της 16ης μέρας. Η μέρα που γεννήθηκαν οι ήρωες. Ή βασικά ο Ήρωας. Όχι δεν αναφέρομαι σε κάποια από τα tank μας, τον Bird Jesus ή τον Electric Jesus, αλλά στον ταπεινό ATV, το Venomoth. Με ένα καπρίτσιο της τύχης λοιπόν ο ATV βρίσκεται αντιμέτωπος με το τελευταίο Dragonite του Lance.... Level 36 ο ΑΤV, Level 62 το Dragonite. Χαμένη μάχη θα πείτε... ΌΧΙ!!! Γιατί στην καρδιά της μάχη εμφανίζεται ένα flaw του παιχνιδιού. To AI αναγνωρίζοντας το Green type Pokemon μας, αυξάνει την άμυνά του διαρκώς, εμείς απλά πετάμε λίγη δηλητηριώδη σκόνη και τα υπόλοιπα είναι ιστορία...

“Δεν είμαι ήρωας το ξέρω, ή θρύλος ή θεός. Δεν είμαι ο γενναιότερος, ή ο πιο δυνατός ή ο πιο σημαντικός, αλλά μου αρέσει που είμαι ένας από εσάς. Είστε φίλοι μου και έχουμε περάσει τόσα πολλά μαζί. Για αυτό θα τα δώσω όλα.”

Αυτός είναι ένας μονόλογος του ATV, από κάποιο fan-art comic... Ένας ήρωας γεννήθηκε εκείνη την μέρα... Και ήταν ο Dragonslayer ATV. Εύκολα από τις αγαπημένες μου στιγμές. Η συνέχεια προβλεπόμενη. Το καλόπαιδο Blue έχει φτάσει πριν από εμάς εδώ και πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε. Ειλικρινά μετά την μάχη με τον Lance αυτό μοιάζει παιχνιδάκι... Highlight η στιγμή που με τον Zapdos έξω, το τελευταίο μας Pokemon, o Bird Jesus, πέθανε από τον Alakazam, ο Blue πετάει το δικό του tank, τον Blastoise και με ένα Thunder τον βγάζει ΚΟ... Τα υπόλοιπα είναι ιστορία... Ο Oak σκάει από μια γωνία και μας συγχαίρει. Άνθρωποι στο chat κλαίνε (ή έτσι λένε τουλάχιστον) και μας παρουσιάζεται το Hall of Fame. Πέφτουν τα credits και τελικά ο Red μετά από μια τελευταία λευκή οθόνη καταλήγει στην Pallet Town. Μπροστά από το σπίτι του.

Οι φωνές σταμάτησαν...

Το aftermath του πρώτου Twitch Plays Pokemon ήταν μερικά καταπληκτικά fan-art, δυο θρησκείες, η συνεργασία μεταξύ χιλιάδων ανθρώπων, που τελικά κατέληξε στην νίκη και αμέτρητα σενάρια και ιστορίες. Ο Red τι ήταν τελικά; Ένα ρομπότ; Ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, τρελό ίσως, στο οποίο ο Oak έδωσε ένα Pokemon για να νοιώθει λιγότερο μόνο; Μια οντότητα που από ένα καπρίτσιο της τύχης κατέληξε να οδηγείται από χιλιάδες φωνές στο κεφάλι του; Γιατί όλες οι συζητήσεις μέσα στο παιχνίδι έμοιαζαν να κολλάνε τόσο πολύ στο τρόπο που παίζαμε; Χαρακτηριστικό παράδειγμα μετά το τέλος της μάχης με τον Giovanni που μας λέει “That was an intense battle...” λες και από πάντα έτσι έπρεπε να παιχτεί το παιχνίδι. Ο Blue ήταν όντως ο rival που θέλουμε; ή ήταν ακόμα ένας χαρακτήρας που νοιάζονταν για εμάς; Σύμφωνα με ένα fanart μετά το τέλος της μάχης, ο Blue μας λέει: “Συγχαρητήρια. Ποιος θα το περίμενε; Πως νιώθεις που είσαι πλέον ο Πρωταθλητής;” “Ήσυχα.”

Πλέον είναι όλα ήσυχα. Ο Red θα αποσυρθεί στο Mt. Silver και εκεί θα περιμένει γιατί κάπου μακριά στην περιοχή του Johto ένα παιδί ξυπνάει. Εδώ και 7 μέρες το twitch παίζει την Crystal Version του Pokemon. Πλέον οι ιστορίες και τα fanart έχουν γίνει βαθιά και διαφορετικά. Το mantra του 1ου Generation ήταν το εξής:

What's a Mob to a King? What's a King to a God? What's a God to a non-believer?

Στο 2ο τα πράγματα αλλάζουν...

No Gods. No Kings. Only 'Mon.